W dzieciństwie i młodości wiecznie byłam roztargniona, pełna natchnień, zabawnych historii, które często opowiadałam jako prawdziwe. Kiedyś usłyszałam piosenkę o dziewczynce, która podobnie jak ja lubiła ubarwiać rzeczywistość: „Proszę Pana, Proszę Pana, rzecz się stała niesłychana, moja starsza siostra Bronka zamieniła się w skowronka…” Pamiętam, że piosenka ta zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Czułam, że ktoś mnie zdiagnozował. Tylko nie miałam pojęcia, jaką zastosować terapię, by się „wyleczyć” z tej ciężkiej choroby… W końcu jednak z pomocą społeczeństwa, udało się na wiele lat przekonałam samą siebie, że to, co mi w duszy gra jest nieważne i niewarte tego, by poświęcać mu czas. Dopiero dobrze po trzydziestce uświadomiłam sobie, jaki noszę w sobie smutek, lekceważąc to, kim jestem… Wtedy postanowiłam, że zacznę traktować swoje natchnienia z należną im powagą i wdzięcznością. Początkowo spisywałam je na przypadkowych karteluszkach, serwetkach by z czasem pracować nad nimi i wreszcie móc pokazać je światu.

Moją pierwszą i jak dotąd jedyną książkę poetycką, zatytułowałam: „kobieta która gotuje rosół”.