Jako dziecko godzinami potrafiłam siedzieć pod stołem i wymyślać różne historie, dobrze się przy tym bawiąc. A w szkole uwielbiałam opowiadać koleżankom wymyślone przez siebie horrory, które rzekomo oglądałam w nocy, gdy rodzice spali. Nie mam pojęcia, skąd przychodzą do mnie te wszystkie dialogi, fabuły? W dzieciństwie często wpadałam z tego powodu w poczucie winy… Wierzyłam, że poddając się natchnieniom zaniedbuję obowiązki szkolne. Ale kiedy wróciłam do moich natchnień po latach, już jako osoba dorosła, zaczęłam naprawdę je cenić i cieszyć się nimi. Moi bliscy również odnoszą się z dużym zrozumieniem do tego, że mogę nagle przerwać w pół zdania, stanąć na środku chodnika i na chwilę pogrążyć się w sowim świecie, notując to, co do mnie przychodzi. Pamiętam, jak kiedyś moja córeczka wróciła ze szkoły i poczuła zapach przypalonego obiadu. Uśmiechnęła się i powiedziała: „znowu miałaś natchnienie”… Moje natchnienia wzruszają mnie samą, bawią, wołają, krzyczą, poruszają moje najgłębsze struny, ale jeżeli w danej chwili się im nie poddam, to na próżno szukam ich później. Znikają równie tajemniczo, jak się pojawiły…